Drzwi do pomieszczenia, wychodziły na komputery laboratoryjne. Wysokie na ponad metr urządzania, stały w równym rzędzie, co kilka sekund wydając z siebie pikanie. Kawałek dalej można było znaleźć urządzenia badawcze, dla przeciętnej osoby wyglądające jak małe terraria. Szklana powłoka, oddzielała zewnętrzny świat od tego, co znajdowało się w środku. Po przejściu kilka kilku kroków rozpoczynały się trzy rzędy stanowisk badawczych. Było ich pozornie dość niewiele jak na ośrodek badawczy, za jaki uznawał się ICID, jednak każde z nich mogło uchodzić za małe laboratorium. Wyposażone w holograficzne interfejsy, mikroskopy, oraz mniejsze urządzenia każdego rodzaju, były prawdziwymi cudami techniki. Umożliwiały wykonanie wielu testów i badań nad wirusem bez potrzeby wstawania z fotela. Na blacie poszczególnych biurek znajdowały się inicjały badaczy przypisanych do danego stanowiska

Po laboratorium plątało się kilku pracowników, w tym wysoka brunetka, z burzą loków. Biegała po całym pomieszczeniu, rzucając obelgami na prawo i lewo. 
- Nie znam was. - Gwałtownie się zatrzymała, obdarzając podejrzliwym wzrokiem grupkę, która wmaszerowała właśnie do laboratorium. Wpatrywała się w każdego delikwenta przez dobre kilka sekund, co chwila, przekrzywiając głowę, mrużąc oczy, albo mrucząc coś pod nosem. - A może jednak znam. W każdym razie, co tu robicie? Prowadzimy istotne badania, żeby przedłużyć te wasze marne istnienia. Zabierając nam czas, praktycznie kogoś zabijacie. - Zamachała Thomasowi fiolką przed nosem i niemal w podskokach powędrowała do komputera, gdzie umieściła próbkę. - O, patrzcie. Przez was właśnie ktoś zginął - zaśmiała się, wciskając jakiś guzik. - I następna osoba! Macie już dwa życia na sumieniu! Jeszcze kilka minut, a wybijecie cały ICID! Oczywiście z czysto teoretycznego punktu widzenia. - Komputer rozpoczął skan próbki, a dziewczyna oparła się na konsoli. Niesforny kosmyk opadł jej na czoło, więc rozpoczęła próby dmuchnięcia go na drugą stronę. Nagle, otworzyła szerzej oczy, uświadamiając sobie coś bardzo ważnego. 
- Zostawiłam ZCH w podgrzewaczu! - Rzuciła się biegiem w stronę stanowisk badawczych, niemal potykając się o jednego z naukowców. Ostatecznie zniknęła za jakimiś drzwiami. 

***
Plan pomieszczenia: 
https://i.imgur.com/H5OD3pg.jpg
1. Stanowiska badawcze
2. Komputery laboratoryjne
3. Urządzenia badawcze
4. Drzwi
Niebieskie pola to zasięg monitoringu. 
Kolejka dowolna.

Thomas był tak zajęty... wszystkim innym, że dopiero, gdy wyszli z gabinetu dotarło do niego, czego byli  świadkami. Właśnie, byli – liczba mnoga. On i Sasha (oraz Rhea). Chłopak był świadomy, że Sashę i Lisę łączyło coś więcej niż tylko „służbowe” relacje. W dodatku to, co działo się teraz z Lisą, niedługo zacznie się dziać z Sashą. Thomas wprawdzie nie był pewien czy jego przyjaciel czuje do dziewczyn coś więcej niż mrowienie w kroczu – nie była w końcu jedyną. Nie mniej jednak, taki widok musiał nim wstrząsnąć. Dlatego, gdy szli korytarzem w stronę laboratorium, zwolnił na chwilę i złapał Sashę za bark, tym samym go zatrzymując.

- Wszystko ok? – zapytał.

Nie mieli teraz czasu na wchodzenie w głębokie rozmowy o uczuciach, ale potrzebował przynajmniej potwierdzenia, że jego kumpel nie załamie się za cztery sekundy. Gdy takie dostał (lub nie), ruszyli dalej.

Na wejściu przywitały go włosy, a potem twarz. Dziewczyna była tak chaotyczna, że Thomas miał wrażenie, jakby tak naprawdę nie mówiła do nich. Oczywiście mówiła, oskarżając ich o zabicie połowy ICID, ale chłopak nie brał tego jakoś specjalnie do siebie.

- Nie widziałaś może tutaj małej… - Nie dokończył, bo dziewczyna zniknęła za drzwiami.

Zaczął rozglądać się po sali w poszukiwaniu kamer oraz próbował przypomnieć sobie, którego fragmentu pokoju nie widzieli na nagraniach. Było to całkiem proste, bo nie bywał tu zbyt często. A środka pomieszczenia nie widział od dawna. Murphy może i była mózgiem rodziny, ale Thomas nie był aż tak daleko w tyle, jak można by się spodziewać.

- Te stanowiska powinny znajdować się w martwym punkcie – odparł. Stanął przy nich, kręcąc się dookoła i szukając… czegokolwiek. – Ale nie ma tutaj wyjścia z sali. Lucy albo tutaj nadal jest, albo magicznie teleportowała się poza zasięg kamer.

Zaczął schylać się pod biurka w poszukiwaniu jakiś klap pod podłogą czy czegokolwiek innego, co wyjaśniałoby, dlaczego kamery nie pokazały jak Lucy opuszcza to pomieszczenie.

Kontynuował przeszukiwanie biurek w nadziei, że znajdzie coś, co mogłoby podpowiedzieć im, gdzie jest Lucy lub być może być skarbem, o którym tyle mówiła? Drzwi przy komputerach zostawił komuś innemu do przeszukania.

Stanęła w wejściu do do laboratorium, z trudno skrywanym zaciekawieniem rozglądając się uważnie po pomieszczeniu. Z wiadomych powodów nie była tu w celach wycieczkowych, ale musiała przyznać, że widok tych wszystkich specjalistycznych, naukowych sprzętów robił wrażenie, nawet jeśli Rhea zapewne nie potrafiłaby poprawnie używać znacznej części z nich.
Z zamyślenia wyrwał ją dopiero dziewczęcy głos, który sprowadził ją z powrotem na ziemię i pomógł przypomnieć, z jakiego powodu właściwie znaleźli się tu we trójkę.
- Szukamy dziewczynki. - odezwała się gdzieś pomiędzy kolejnymi słowami wypowiadanymi przez dziewczynę, zupełnie ignorując wszelkie maniery głoszące, że nie powinno się wchodzić komuś w zdanie. Brunetka zdawała się nawet jej nie usłyszeć, prowadząc dalej swój nieco chaotyczny monolog. To, że na razie niczego istotnego się od niej nie dowiedzą, wydawało się być aż nadto oczywiste.
Spróbowała sobie przypomnieć widziane w gabinecie Lisy nagranie z monitoringu, by pójść dokładnie do tego stanowiska badawczego, z którego Lucy coś wzięła. Chciała dokładnie je przeszukać, starając się dostrzec coś, co pomogłoby jej określić, co mogłoby być owym skarbem znalezionym przez dziewczynkę. Starała się być przy tym ostrożna, by przez przypadek niczego nie zniszczyć.

W milczeniu, wpatrując się ślepo w dal, opuścił gabinet Lisy. Powiedzmy sobie szczerze, na odprawie nie był spełna rozumu. Zawładnięty własnymi przeżyciami wewnętrznymi, jedynie cząstkowo wyłapał co się wydarzyło i co mieli zrobić. Dlatego też teraz posłusznie podążał za towarzyszami.
Na zaczepkę Thomasa, spojrzał na niego spod byka.
- Да. Конечно. – odburknął sarkastycznie, po czym szarpnął barkiem, aby wyswobodzić się z uścisku.
Nic nie było o k, ale nie było to też miejsce i czas na tę rozmowę. Jednakże tym wtrąceniem Dawson zdołał wybudzić go z letargu, w którym się pogrążał. Ciemne chmury nad głową Sashy na moment się rozstąpiły, myśli rozjaśniły i chwilowo wyparł mroczną wizję ze swego umysłu.
W międzyczasie zdążyli już zawędrować do celu.
Rosjanin wciąż stał w drzwiach, gdy dosięgło go chłodne spojrzenie Summers. Pomimo relacji, która ich łączyła, nie odezwał się ani słowem, a na jego twarzy na krótką chwilę pojawił się zalotny uśmieszek.
A potem dalej tylko stał i obserwował. Obserwował jak ich towarzyszka z poszukiwawczego dream teamu robi to samo, co Thomas. Jednak zarówno on, jak i ona nie otrzymali odpowiedzi od zakręconej Dwójki. Sasha nawet zaśmiał się cicho pod nosem, gdy burza loków zniknęła za drzwiami.

Czy chłopakowi zależało na znalezieniu Lucy? No nie szczególnie. Czy zamierzał się przyłożyć do wykonania zadania? Raczej wątpię. Cóż zatem zamierzał zrobić? Kto to wie…
Aktualnie za świetną zabawę uznał obserwowanie otoczenia, a zwłaszcza kręcącego się jak gówno w przerębli przyjaciela. A gdy ten zszedł do parteru, impulsywnie doskoczył do niego.
- Ej, Thomas, pamiętasz?! – odparł, wyszczerzając ząbki w uśmiechu i posuwisto zwrotnym ruchem bioder zaczął wpychać Dawsona bardziej pod mebel, odgrywając jedną ze scen z filmu, którego Jedynka ostatnio przyniósł od Mikela, a który ku zdziwieniu ich obojgu okazał się najzwyczajniejszym pornolem z motywem utknięcia kobiety pod krzesłem. Gdy tylko biurko zaczęło kołysać się niebezpiecznie pod naporem niezgrabnego bruneta, rozrzucając poukładane na nim wcześniej rzeczy, Sasha odskoczył, upadając na inny stół. Zaraz po pomieszczeniu rozniosło się echo tłuczonego szkła…

Intensywne poszukiwania Thomasa macającego wszystko, co popadnie, przyniosły efekty - odnalazł magiczny guzik, który uruchomił pewien mechanizm. Po prawej stronie, zupełnie nieoczekiwanie, zaczęły otwierać się drzwi. Do tej pory nikt nie mógł zauważyć, że tam tak naprawdę były - idealnie zlewały się ze ścianą. Coś na zasadzie... Tajemnego przejścia.
Środek pokoju ukazał im niesamowity widok - na samym środku, na stole, siedziała Lucy. Śpiewała sobie piosenkę pod nosem i bawiła pustymi fiolkami udając, że to dwie lalki. Jedna tańczyła w jej jednej ręce, a następnie udawała samolot, który błądził w przestworzach nieznanego pokoju. Druga w tym czasie wymsknęła się z małej rączki i upadła na ziemię, roztrzaskując się na maleńkie kawałki.
- Ups... - wydała z siebie dziewczynka, zerkając wielkimi oczami na zgromadzenia.
Gdy większość zapewne przyglądała się małej dziewczynce, mogła usłyszeć zza pleców dobiegający dźwięk odbezpieczonej broni. To Summers celowała berettą w Thomasa, przyjmując typowy bitch face.

Przeszukiwania przerwał jej odgłos mechanizmu. Uniosła głowę, by spojrzeć w kierunku źródła dźwięku, by jej oczom ukazała się Lucy. Zdrowa i w jednym kawałku, bawiąca się pustymi fiolkami, jak gdyby nigdy nic. Jakby nie patrzeć, udało im się wręcz w ekspresowym tempie wykonać zadanie i znaleźć dziewczynkę, jednak oczywistym było, że zamiast poczucia ulgi czy satysfakcji pojawiła się zwykła konsternacja. Dlaczego w ogóle znajdowała się tutaj w laboratorium, zamknięta w jakimś ukrytym pomieszczeniu?
Kolejny odgłos, tym razem doskonale znany. Odwróciła się przodem do Summer, chcąc jednocześnie stanąć tak, by w razie zaognienia sytuacji mogła szybko i skutecznie schować się przed ostrzałem za jednym ze stanowisk. Jedną ręką chciała w miarę niezauważalnie sięgnąć do komunikatora, by za jego pomocą gestem wezwać wsparcie w postaci Lisy, która, jej zdanie, powinna wiedzieć, co tu się właściwie dzieje.
- Odłóż broń. Chyba nie chcesz zrobić niczego głupiego? - spytała. Odgłosy wystrzałów w laboratorium raczej nie przeszłyby bez echa.