Song-yi lądowała w kąciku medyków częściej, niżby tego chciała. Z jednej strony dlatego, że jako niańka, była niestety świadkiem wielu mniej groźnych kontuzji u swoich wychowanków, albo proszono ją po prostu, żeby zaprowadzała tu ranne z innych powodów dzieci, ze względu na to, że potrafiła je dość dobrze uspokajać. Z drugiej jednak trafiała tu dość często i z własnej winy. Co tu dużo ukrywać, była raczej wątłą osobą, więc o mniej lub bardziej poważne kontuzje po treningach nie było u niej ciężko. Starała się sama je opatrywać wtedy, kiedy mogła, ale pech chciał by dzisiaj tak boleśnie zraniła swoją kostkę, że ta zaczęła w zatrważającym tempie puchnąć. Może i dałoby się to przeczekać, ale obiecała dzieciom wspólny spacer i nie chciała z niego w ostatniej chwili rezygnować. Miała nadzieję więc, że jakaś bardziej obeznana w medycznych sprawach dwójka podziała swoją magię i poradzi sobie z jej problemem szybciej, albo przynajmniej da jej jakieś rady, na temat tego jak ukryć, że się kuleje.
Gdy do pomieszczenia zaprosił ją znajomy głos, dziewczyna nie mogła się zdecydować, czy ma naprawdę cholernego pecha, czy szczęście. Lorenzo był bowiem jedną z niewielu osób (w jej wieku) z którymi zamieniała czasem parę słów i którą mogła nazwać jej znajomym. Widocznie nie przepadał on za dziećmi, więc Azjatka nie raz towarzyszyła mu przy tym, jak się nimi zajmował, gdy tego potrzebowały, by trochę ułatwić mu pracę. W takich momentach człowiekowi samemu rozwiązuje się trochę język i... no reszta, to już historia. Fakt, że się znają, pomagał jej poczuć się odrobinę mniej niezręcznie, niż gdyby o taką przysługę prosiła jakiegoś nieznajomego medyka. Z drugiej jednak strony, mężczyzna pozna ją teraz od strony "ta niezdara Song-yi, co się potyka o własne nogi, gdy trenuje" i to już trochę raniło jej dumę. Mimo tego przełknęła ślinę i otworzyła dzielnie drzwi, wchodząc (a raczej kulejąc mizernie) do pomieszczenia w której znajdował się medyk.
- Hej. - powiedziała - Zgadnij kto sobie skręcił nogę.

Song-yi głośno odetchnęła z ulgą, gdy wreszcie usiadła na jednym z krzeseł w pomieszczeniu. Musiała przyznać, że nawet jeśli jej uraz nie był jakiś bardzo dotkliwy, to kuśtykanie samemu z nim aż od sali treningowej nie było najprzyjemniejszym doświadczeniem. Takie są jednak wady unikania innych ludzi.
- Dzięki. - powiedziała szczerze do Lorenzo, który uprzejmie podał jej jedno z krzeseł. Może jakaś tam etykieta wymagałaby od niej dodać: "Nie trzeba było", ale: miała głęboko gdzieś jakieś głupie etykiety, no i dodatkowo kostka tak ją piekła, że w tym momencie uważała raczej, że "Trzeba było, och bardzo trzeba było.". - Jakbyś się cieszył, to bym się martwiła, że jesteś pracoholikiem. - stwierdziła, również żartobliwie, ale być może ciężko było to stwierdzić, bo kąciki ust ani trochę nie drgnęły jej do góry. Już taka była - królowa kamiennej miny. - A to, że uważasz, że dobrze mnie widzieć już i tak sprawia, że zaczynam się o ciebie martwić. - dodała i tu już nie mogła powstrzymać krzywego uśmiechu, który pojawił się na jej twarzy. Słyszenie od kogoś nie w wieku dziecięcym miłych słów - nawet zrodzonych z czystej uprzejmości - było dla niej tak abstrakcyjne, że aż cholernie zabawne.
Azjatka cierpliwie czekała, aż medyk wykona wszystkie odpowiednie procedury i osądzi, jak źle z nią jest. Praca z dziećmi wyuczyła jej takiego stoickiego spokoju, że chyba nawet się przy tym nie wierciła. Było jednak warto wytrwać to skanowanie, bo słowa chłopaka znacznie poprawiły jej humor.
- Jakbym miała szczęście, to bym sobie w ogóle nic nie zrobiła. - mimo to odparła, wzdychając. Bo to nie była by Song-yi bez marudzenia, nawet jeśli tak szczerze to podchodziła do życia z ogromną dozą obojętności i znieczulicy. - Ale to dobrze. Wiesz, mam już plany. - dodała, ledwo powstrzymując się od parsknięcia śmiechem. Jej słowa brzmiały bowiem, jakby faktycznie robiła coś naprawdę ważnego albo ciekawego, a nie chciała się przespacerować ze swoimi wychowankami. Znaczy, jasne, spacer z dzieciakami też był ciekawy i całkiem fajny, ale nadal trwał niedługo, a czas po pracy Song-yi zamierzała spędzić tak jak zwykle - czyli leżąc na łóżku, czytając jakąś książkę i pławić się w swojej samotności.

- To dobrze, że jednak nie mam się o co bać. - stwierdziła żartobliwie Azjatka, usiadając wygodniej w krześle. Skoro miała spędzić tu jeszcze trochę czasu, to przynajmniej chciała czuć się jak najbardziej komfortowo. - Albo, w sumie, mam, jeśli wszyscy nasi medycy tak podchodzą do swojej roboty. - dodała po chwili namysłu, kręcąc głową z dezaprobatą. Oczywiście, nie mówiła tego serio - wiedziała, że gdy sytuacja tego wymagała, Lorenzo naprawdę potrafił się spiąć i sumiennie wykonać zlecone mu zadanie. W końcu parę razy przy tym była...
- I komu ty to mówisz... Wiesz, że ja rozmawiam niemalże tylko z ludźmi co najmniej dwa razy młodszymi ode mnie. - stwierdziła z rozbawieniem. Może dla innych było to smutne i żałosne, ale Song-yi jakoś specjalnie się tego nie wstydziła. I nie tylko dlatego, że po prostu lubiła dzieci, ale też przez to, że... no, nie przepadała za osobami w jej wieku. Byli zbyt zgorzkniali, okrutni i pesymistyczni - innymi słowy przypominali jej o wszystkim tym, czego w sobie nienawidziła.
W sumie, to dziwne, że rozmowa z medykiem jej nie przeszkadzała... Może darzyła go jakąś dozą sympatii po prostu dlatego, że tak często dbał o jej wychowanków (nawet jeśli z tego powodu się nie cieszył)? Może po prostu (mimo tego jak bardzo temu zaprzeczała) po prostu potrzebowała czasem kontaktu z kimś starszym, z kim może pogadać na znacznie poważniejsze tematy? Któż to wie, bo na pewno nie ona sama.
- To ciekawe. Bo ze mną rozmawiasz całkiem sporo. - odparła na ciszej powiedzianą uwagę chłopaka. "Och, czyli ktoś tutaj jest nie w sosie." pomyślała przy tym "Tykasz to, czy nie, Song. Lepiej nie tykaj-" - Wiesz, nie jesteś taki zły. Mi tam nie przeszkadzają nasze pogawędki. - stwierdziła zanim zdążyła ugryźć się w język. "Wow, Song, tu ja, zdrowy rozsądek. Dzięki, że się mnie posłuchałaś" dodała w myślach, mentalnie przewracając oczami.
Dziewczyna z zaciekawieniem przyglądała się swojemu skanowi. Coś tam z niego rozumiała - w końcu była dwójką - ale mimo tego grzecznie czekała na ekspercką opinię chłopaka. Gdy potwierdził swoje domysły na temat tego, że nic takiego jej nie jest, odetchnęła z ulgą.
- Cudownie. Może faktycznie mam szczęście. - stwierdziła - I ej, ej, ej, to żadne potworki, tylko aniołki... No, może czasem diabełki. - podrapała się w zamyśleniu po brodzie - A tak naprawdę nie jest ich za dużo, więc łatwo mi się nimi zajmować, nawet w pojedynkę. Większość sierocińców ma tak szczupły personel opiekuńczy, jak ICID, a jednak więcej wychowanków. Znaczy... miała. - stwierdziła, trochę ponuro. Wspomnienia o jej dawnym życiu, przed tym głupim ośrodkiem, zawsze wprawiały ją w melancholię.