Song-yi naprawdę kochała to miejsce, prawie tak samo mocno, jak kochała swoją pracę. Czuła tutaj pewnego rodzaju spokój. Może to wydawać się jakimś głupim żartem - w końcu zawsze biegały tu wszędzie energiczne dzieciaki, często do tego niemiłosiernie się darły i cały czas ją o coś pytały, prosiły by rozstrzygała spory albo po prostu chciały jej ponarzekać, że się nudziły (mimo że wokół miały pełno zabawek, czy to tych takich, które jeszcze ona sama pamiętała ze swojego dzieciństwa, czy tak nowoczesnych i skomplikowanych, że gdyby nie była dwójką, miałaby problemy z ich uruchomieniem). Jej jednak to nie przeszkadzało, z dwóch powodów. Po pierwsze, to była naprawdę mała cena do zapłacenia za to, że nikt z jej rówieśników nie zawracał jej głowy, a po drugie dlatego, że szczerze czerpała frajdę ze swojej pracy. Przypominała jej o weselszych i prostszych dniach, dając taki spokój ducha, o jaki w ICID było naprawdę trudno...
W każdym razie, teraz Azjatka siedziała na klęczkach, przy jednym z niskich dziecięcych stolików wraz z paroma z jej podopiecznych. Uczyła ich składania papierowych ptaków z origami, co z kolei sama podłapała od jednej ze znajomych jeszcze z sierocińca. Starała robić się to bardzo powoli, by dzieciaki miały czas powtórzyć jej ruchy. Niektórym szło to bardzo szybko - no cóż, taki urok dwójek - ale reszcie albo pasowało to ślimacze tempo, albo nawet mimo niego zdołali się już pogubić. Gdy tylko dziewczyna to zauważała, przerywała składanie i pomagała dzieciom, którym szło gorzej.

SCARLETT

Czterolatka przebywała w ośrodku od niedawna, bo zaledwie dwóch miesięcy; lecz to był czas, w którym zdołała już zaaklimatyzować się. Była to duża odmiana od życia jakiego doświadczyła dotychczas. Nagle codziennie wstawała spokojnie o tej samej porze, nigdy nie narzekała na głód, dużo więcej czasu poświęcała na zabawę i nikt jej nie uciszał, jak to wciąż czyniła mama.
Mama, no właśnie. Jej obraz w głowie nieco się rozmazywał, nie wiedziała gdzie jest ani nie rozumiała dlaczego nie z nią. Nie myślała o tym często, ale za każdym razem gdy sobie przypominała, oczy zachodziły jej łzami, a mała buzia czerwieniła się.
Scarlett gwałtownie złapała kartkę papieru przed sobą i zacisnęła ją w pięść. Zniszczyła całą swoją dotychczasową pracę, z której i tak więcej zasługi było opiekunki, niż czterolatki. Cisnęła pięścią o stolik, a ten cały aż podskoczył - co wiązało się z jedynkową siłą dziewczynki, z której ta nieszczególnie zdawała sobie sprawę.
Podniosła głowę i spojrzała zapłakanymi oczyskami na opiekunkę przy której siedziała.
- Ja chce do mamy! - krzyknęła i się rozwyła.

Song-yi natychmiast odłożyła niemal skończonego papierowego ptaka na stolik i podeszła bliżej zapłakanej czterolatki. Parę dzieci wyglądało na niezadowolonych z tym, że przerwała układanie origami, ale to nie miało dla Azjatki większego znaczenia. Mała Scarlett teraz bardziej potrzebowała jej uwagi i niańka była zdeterminowana, by dziewczynkę uspokoić i pocieszyć.
- Już, już... - powiedziała więc spokojnym głosem, kładąc bardzo delikatnie rękę na ramieniu dziewczynki, tak, żeby ta spokojnie mogła ją z niego strząsnąć, gdyby to jej się nie podobało. Czterolatka była w ośrodku w końcu od bardzo niedawna i dwudziestolatka nie wiedziała jak zareaguje ona na jej dotyk i nie chciała jej do niego przymuszać. - Może zamiast robić te ptaki, ulepimy coś z plasteliny? Jakie jest twoje ulubione zwierzątko? - spytała, patrząc się na dziewczynkę z łagodnym uśmiechem na twarzy. Pewnie normalnie zaproponowałaby, że wspólnie poszukają się mamy, ale nie miała ochoty zostawiać dzieci bez jej opieki.

SCARLETT

Odkąd Scarlett przywieźli do ośrodka, nie widziała ani razu swojej matki. Pierwsze dni były najgorsze, ciągle płakała i była nieufna wobec każdego. Z czasem przekonała się do pojedynczych osób, a o rodziców pytała rzadziej. Jedną z osób które darzyła szczególną sympatią była Pani Song-yi. Scarlett lubiła, gdy cała uwaga niańki skupiała się na niej i ochoczo z tego korzystała, więc bez zastanowienia przystała na propozycje nowej zabawy.
- Piesek! - odpowiedziała szczerząc się od ucha do ucha i pobiegła do szafki z plasteliną, po chwili przynosząc ją do stolika. - Czy to prawda, że w naszym dużym domu jest piesek? - spytała niepewnie.
Scarlett podsłuchała, jak nieco starsze dzieciaki rozmawiały między sobą o tym, że widziały na zewnątrz białego jak śnieg pieska. Brzmiało niesamowicie! Dlatego musiała spytać kogoś dorosłego, bo przecież dorośli wiedzą wszystko!

Song-yi podrapała swoją brodę w zamyśleniu. To prawda, sama zauważyła kręcącego się na dworze od niedawna psa, jednak jakoś średnio ją interesował. W dzieciństwie praktycznie nie miała doświadczeń ze zwierzętami (raz mieli co prawda w sierocińcu chomika, ale ponieważ przyszła w tym samym czasie ekipa od remontu biedak zatruł się czymś i zdechł po tygodniu), a konie w stadninie kojarzyły jej się raczej z bolesnymi przejażdżkami (te siodła są strasznie niewygodne!), więc nie darzyła ich jakąś wielką sympatią. Może inne osoby w ICID wiedziały na temat zwierzaka coś więcej, ale Song-yi z reguły nie rozmawiała z innymi, o ile to nie byli jej wychowankowie - to były zbyt męczące.
- Hmm... możliwe. - odparła więc, nie chcąc jednocześnie psuć dziewczynce odzyskanego humoru, ale też nie mając najmniejszej ochoty jednoznacznie potwierdzić jej domysłów. Nie znała bowiem dobrze tego zwierzęcia i nie wiedziała czy nie jest on chory na jakieś paskudztwo i w ogóle jak zareaguje na dziecko. - Możemy go kiedyś razem poszukać. - dodała z szerokim uśmiechem na twarzy, tylko po to, by dzieciaki nie myślały o tym, by znaleźć zwierzę na własną rękę. - Ale teraz możemy go ulepić. Tylko daj mi sekundkę.
Niańka odwróciła się do reszty dzieci, wzięła swojego niemal skończonego papierowego ptaka i pokazała podopiecznym (na szczęście) ostatnie zgięcie papieru. Następnie podeszła do pobliskiej szafki, w której znajdowały się wszelakie przybory plastyczne. Wyciągnęła z niej parę kartonów modeliny i wróciła z nimi do (głównie) Scarlett.
- To jakiego koloru powinniśmy użyć? - spytała dziewczynki.

SCARLETT

Scarlett stanęła nad paletą barw i po chwili namysłu złapała za białą modelinę. Udarowana własnym znaleziskiem uniosła rączki do góry, wstała i wydała z siebie pisk radości, podskakując w miejscu.
- Mam! Biała! Jak piesek! - odezwała się z entuzjazmem.
Po okazaniu emocji usiadła z powrotem na swoim miejscu i obserwowała opiekunkę. Wiedziała, że ta pomoże jej stworzyć wymarzonego pieska. Gdy Scarlett na czymś zależało, potrafiła bardzo się skupić na danej czynności. Pracowała w ciszy, powoli, starając się jak najlepiej wypełniać polecenia dorosłej i prosiła ją o pomoc tylko w kryzysowych sytuacjach, gdy mimo wielu prób nie mogła osiągnąć danego kształtu. Po długich zmaganiach, czterolatka złapała za czarną modelinę i wykręciła z niej trzy małe kuleczki; dwie na oczy, jedna większa na nos.
- Obieca mi Pani, że pobawię się z pieskiem? Też chcę go zobaczyć! Pani może go znaleźć i przyprowadzić do nas. - taki mały człowiek, przepełniony tak wielką nadzieją. - Prrrrrrroszę!

Azjatka posłała dziewczynce delikatny uśmiech i z zaciekawieniem oglądała jej poczynania. Cieszyło ją, że udało jej się tak łatwo uspokoić czterolatkę i to tak prostą zabawą. Ach, to był właśnie powód, dla którego Song-yi uwielbiała zajmować się dziećmi - w ich przez chwilę zapominała o tym, jaki świat jest okropnie beznadziejny i uczyła cieszyć się małymi rzeczami.
- Oczywiście. - odparła z uśmiechem, nie chcąc psuć Scarlett nadziei. - O ile go znajdę. Jeżeli jest taki bielutki, to pewnie łatwo ukryć mu się w śniegu. - dodała, delikatnie modelując białą plastelinę - Będę musiała mieć oczy szeroko otwarte. Opisz mi go bardziej, to może łatwiej będzie mi go wypatrzeć. - powiedziała do małej dziewczynki. Ta wiedza była bowiem przydatna jej i do lepienia i do tego, by upewnić się, że myśli dziecka zeszły na przyjemny tor. Przy tym sumiennie modelowała białą plastelinę, by otworzyć z niej coś na kształt psiego pyska, ale jednocześnie, żeby proces ten nie był zbyt wymagający dla dzieciaków.

SCARLETT

Zastanowiła się chwilkę, próbując w głowie przywołać obraz. Oburzyła się zdając sobie sprawę z faktu, że przecież to nie ona widziała pieska, więc nie jest w stanie powiedzieć jak dokładnie wyglądał.
- Ale ale! - zmarszczyła brwi i skrzyżowała ręce na piersi - Ja nie wiem! Ja go nie widziałam! Białe pieski w ogóle są prawdziwe? Fajnie jakby był taki cały, cały biały! Nigdy nie widziałam białego pieska, tylko brązowe. STRASZNIE BRUDNE!
Scarlett nigdy nie miała styczności z pupilem. Nawet gdy wraz z ojcem i matką spotykali na ulicy jakieś opuszczone zwierzę, nie pozwalali jej go dotykać dla własnego bezpieczeństwa. A przecież te wszystkie stworzonka wyglądały tak niewinnie, przyjaźnie! Chciałaby takie poprzytulać!
- Obiecała Pani. - uśmiechnęła się od ucha do ucha ucieszona. Nie mogła się teraz doczekać, kiedy Pani Song-yi dotrzyma danego jej słowa.
Jeszcze chwilkę Scarlett kontynuowała lepienie z modeliny, a potem przystała na propozycje nieco starszej koleżanki i poszły układać domek z klocków.
Na zewnątrz zdążyło się ściemnić, nadchodziła pora snu. Kto wie, może jutro Scarlett pozna obiecanego pieska?

Song-yi ledwo powstrzymała śmiech, gdy usłyszała opinie małej Scarlett na temat brązowych psów. Ciekawiło ją, co w takim razie czterolatka sądziłaby, jakby zobaczyła czarnego pupila.
- No cóż, w takim razie muszę naprawdę, naprawdę dokładnie się przyglądać okolicy. - stwierdziła z udawaną determinacją, kładąc rękę na piersi. - I tak, istnieją. Wyglądają jak małe obłoczki. - odparła dzieciakowi, choć jej prawdziwe myśli na jej temat prezentowały się mniej więcej: "Tak widać na nich każdy brud, że są raczej żółte, niż białe". - Zresztą, tak jak ulepione przez nas pieski. Nawet jeśli nie możesz teraz zobaczyć tamtego, to pomyśl, że masz przy sobie malutkiego pupilka, którego sama stworzyłaś. - dodała z uśmiechem, podsuwając delikatnie do dziewczynki figurkę, ruszając nią delikatnie i mówiąc: "Hau hau" - Widzisz, cieszy się, że cię widzi.
Potem Scarlett poszła bawić się z koleżanką, więc Azjatka miała czas na zajęcie się innymi dziećmi. Oczywiście, podchodziła najpierw do tych, które płakały albo siedziały z dala od reszty, a gdy już widziała, że polepszył im się humor, to zorganizowała jeszcze parę wspólnych zabaw dla swoich podopiecznych. Wkrótce jednak zaczęło już się ściemniać, więc Song-yi wiedziała, że należy odprowadzić dzieciaki do ich pokojów.
- Dobrze, teraz grzeczne dzieciaczki idą już spać. Chodźcie za mną. - powiedziała więc do dzieci wspólnie z nimi wyszła ze świetlicy.

z/t