Woodburn obgryzała skórki z lekko przymkniętymi oczami, zastanawiając się czy tym razem uda jej się odgryźć kawałek skóry bez rozdzierania okolicy krótko obciętych paznokci. Gdy była mała, to pamiętała, że temu dziwnemu nerwowemu nawykowi towarzyszyło uciążliwe szczypanie, które czasem zniechęcało ją do dalszych praktyk. Teraz rzadko kiedy coś sprawiało jej ból na tyle silny, aby od czegoś ją odwieść. Cierpiała tylko jej dusza, nie ciało. Czuła coraz większą trudność w odnajdywaniu samej siebie w sytuacji, w której tak naprawdę tkwiła przez wiele lat, jakby dopiero teraz doszło do niej, że nieuchronny koniec zbliża się szybciej niż przypuszczała, niż ktokolwiek przypuszczał. Zapominała o widmie niepokoju tylko podczas niańczenia dzieci albo walki. Dwie skrajne sytuacje, w których w pewien sposób czuła stabilność i dziwny rodzaj bezpieczeństwa. Dwa scenariusze, wzbudzające u niej jakiekolwiek inne emocje niż obawa.
Lavy odsunęła dłoń od swoich ust i spojrzała na zegarek, opierając się plecami o słup i szturchając nogą torbę, aby sprawdzić czy jest w środku woda. Coraz częściej zapominała wielu potrzebnych rzeczy. Straszliwe rozkojarzenie łączyła z brakiem przywiązywania uwagi do podstawowych, a czasem nawet esencjonalnych, przedmiotów. Upewniając się, że ma ze sobą butelkę, westchnęła ciężko zniecierpliwiona. Chciała już zacząć trening, choć nawet jeszcze nie wybiła godzina, o której miał się on rozpocząć. Blondynka uśmiechnęła się na myśl o swoim partnerze do ćwiczeń. Nigdy nie sądziła, że będzie na poważnie mierzyć się z szesnastolatkiem. Pewnie nie będzie mogła się wyzbyć uczucia, iż atakuje bezbronne dziecko. Przez tyle lat przyzwyczaiła się, iż to ona była jedną z najmłodszych z całej grupy i mierzyła się tylko ze starszymi od siebie, nigdy nie myślała o tym jak oni muszą się czuć, szkoląc ją. Z biegiem lat dołączały coraz to młodsze osoby, a te starsze odchodziły- z własnej lub też przymuszonej woli. Na samą myśl po plecach Lavender przebiegł dreszcz, a żeby uspokoić myśli znów przystawiła do ust dłoń i zaczęła obgryzać skórki.

Zmrużył oczy, kiedy tuż za nim zatrzasnęły się drzwi sali treningowej. To zawsze był to samo uderzenie, ale pojawiało się niespodziewanie, gdy już myślał o tym, co będzie robił za chwilę. Lekkie uszczypnięcie w nadgarstek – jesteś tu i teraz, nie myśl za dużo. Jednak dzień był niesprzyjający do szczególnego skupiania się na danej rzeczy, którą miał robić aktualnie. Nie mógł jednak się wycofać i uznać w ostatniej chwili, że nie ma ochoty, że gwiazdy mu podpowiedziały to i tamto.
   Postawił plecak i rozciągnął nadgarstki, jego partnerka już tam była, nawet do niej pomachał. Niby nic niezwykłego, robił to już i nawet przez chwilę się cieszył na kolejne spotkanie. Kilka chwil na treningu pozwalała mu nieco zapomnieć o czymś, na rzecz czegoś innego. Gdy otwierało się górną szufladę, ta dola zostawała zawsze zasłonięta. Następnie dostał pierwszy raz w twarz, gdy przypomniał sobie plejadę swoich dziwnych wyczynów. Wciskały mu się one do głowy niczym intruzi i truli o swojej obecności bardziej niż zawsze. Odrzucił przeczucie, że coś się stanie. W kreskówkach, postacie wiszące nad przepaścią, spadały dopiero, kiedy popatrzyły pod nogi. Nie patrzył w dół. Co mogło pójść nie tak? Ona na pewno wie, co robi. Potrząsnął głową. Przybyła inna myśl, jakby rzucił kamień do wody, by sięgnąć hen głęboko. Dlaczego w jego kuchni sól była w pojemniku z nakleją PHARMACIE GARNIER, przy czym napisane odręcznie słowo Saletra, zostało skreślone, by ktoś mógł dopisać: kwasek cytrynowy? Nieoczywiste – proste wnętrze, czegoś skomplikowanego. Ponownie usłyszał jakiś jazgot, tym razem za oknem i się ocknął.
   – To co? Lecimy? – zaproponował uśmiechając się niewinnie. – Nie mam szczególnie dużo czasu, powinienem zaraz lecieć, trzeba te wory poprzenosić z paszą, z resztą nie ważne.
  Wskoczył na ring, machnął ramionami jakby chciał pozbyć się z nich ołowianego ciężaru. Odruchowo przetarł palcem pod nosem.

Nawet nie pamiętała kiedy, gdzie i jak umówiła się z Joelem na walkę, wiedziała jednak, że to ona wyszła z inicjatywą. Miała dość treningów, które odbywały się pod bacznym okiem ludzi specjalnie wyszkolonych do tego typu zajęć. Nie było w tym wszystkim tej prawdziwości, która czeka za murami ośrodka, tego zezwierzęcenia, jakie siedziało w każdym z nich, a zwłaszcza w jedynkach. Wykonywali te same ruchy, ćwiczenia obrony oraz ataku… a przy tym wszystkim wyglądali jak małpki w zoo i to jeszcze nie takie fajne małpki, te nudne i wtórne, którymi dzieci nudzą się już po pierwszych kilku sekundach.
Odmachała partnerowi, a potem, jakby dopiero sobie o tym przypomniała, zaczęła wiązać włosy w warkocz. Schyliła się, aby poszukać gumki do włosów w torbie, a gdy w końcu ją znalazła, to wykończyła  fryzurę. Zawsze zwracano jej uwagę, aby spinała włosy, które mogą ją na wiele sposobów zgubić podczas walki. Dopiero po kilkunastu ostrych upomnieniach weszło to Lavy w nawyk.
- Nie masz czasu? Hmm… Myślałam, że zagramy do pierwszego nokautu… – odparła lekko zawiedziona po usłyszeniu słów chłopaka, wchodząc na ring. Wpierw chciała zaproponować trzy nokdauny, ale potem coś ją tknęło, żeby jednak optować za czymś bardziej ryzykownym i mniej nudnym. W przypadku ich zdolności odporności czy regeneracji nokaut nie był jakoś bardzo niebezpieczny, więc w głowie Woodburn nawet nie zaświeciła się żadna czerwona lampka. Teoretycznie gdyby Joel się sprężył i powalił Lavy w pierwszych kilku minutach, to zdążyłby załatwić wszystkie sprawy z paszą.
Blondynka ustawiła swoje ręce w pozycji bokserskiej, czekając na odpowiedź partnera.

Zdołał się otrząsnąć, pewniej uderzyć pięścią w dłoń i strzelić z kostek, rozkazując sobie stanąć w odpowiedniej pozycji i czujnym okiem rozglądać się w każdą stronę. To była walka z człowiekiem, ale gdyby tak nagle wpadło tu stado szaraków, reguły gry uległyby zmianie. Ludzie jednak byli przewidywalni i nawet kiedy mówili o tym, że złamali zasady, nadal były to ludzkie ruchy ograniczane niepewnością, spętany moralnymi decyzjami, nawet plątającymi się podświadomie. Odmieńcy nie mieli zahamowań. Bał się pierwszej prawdziwej walki z szarakiem. Ćwiczenia mogły znaczyć tyle, co zgnieciony robak, ale bycie zupełnie słabym – w jakimkolwiek tego słowa znaczeniu – nie wchodziło w grę.
    – Ah – zaśmiał się nerwowo, przykładając rękę do karku. – No właśnie, pierwszy nokaut. To może być szybkie. Kolejne manto od dziewczyny.
    Nie czas było na gapienie się i robienie wrażenia. Chociaż dał sobie chwilę jeszcze na przetarcie nosa i głęboki wdech. Uśmiechnął się na zachętę i ocenił swoje szanse na takie, jak zwykle. Podskoczył bliżej, wysunął pięści i zamachnął się w powietrzu na próbę, by przypomnieć sobie jak działają jego mięśnie. Sprężystym krokiem zbliżał się, nie opuszczając gardy. Mógł zrobić rozgrzewkę, ale znów wspominając odmieńców, zdecydował się na spontaniczną walkę. Rozruszał barki, pokręcił głową, aby wprowadzić całą machinerię mięśni w ruch i wycelował lewy sierpowy nieco folgując swojej sile, ale nie szczędząc szybkości, a potem dołożył cios z prawej licząc, że uda się chociaż trafić.

Jeszcze nie miała żadnego planu walki. Chciała dać się porwać impulsywności i instynktowi, który skutecznie został zakopany pod latami ćwiczeń. Znała reakcje swojego ciała na niemal każdy rodzaj ataku oraz jak powinna odpowiadać na ofensywę, ale zawsze czuła, iż były to niewystarczające umiejętności, aby przetrwać na zewnątrz. Domniemywała, że jej partner miał podobne przemyślenia. Każda jedynka chociaż raz odczuła ten rodzaj słabości- mimo pseudo niezniszczalności, o której wszyscy ciągle mówili, tak naprawdę czuli wewnątrz słabeusza, do jakiego wstyd się przecież było  przyznać.
- Oj, przestań. Gdzie twoja pewność siebie, żabciu?- zapytała rozbawiona jego reakcją, a potem dodała- Jak chcesz, to mogę ci dać fory…
Gdy Joel podskoczył i zrobił zamach, rozgrzewając się, wszystkie mięśnie w ciele blondynki napięły się, jakby gotowe do odparcia ataku, który nawet jeszcze nie zaistniał. Uśmiechnęła się lekko i pokręciła głową. Patrzyła uważnie jak chłopak się zbliża, czekając na prawdziwe uderzenie. Próbowała skupić swoje myśli tylko na nim, ale one same wymykały jej się z garści w naprawdę dziwnym kierunku. W ostatniej chwili zdążyła zrobić unik przed lewym sierpowym, mocno przygryzając przy tym wargę, a gdy zobaczyła, iż partner nie chce jej dać ani chwili przerwy między atakami, niezgrabnie zablokowała cios z prawej, próbując utrzymać cały swój ciężar na nogach.
- Tylko na to cię stać?- Sama nie wiedziała, czemu próbowała Joela sprowokować ani skąd jej się takie zachowanie wzięło. Po prostu poczuła, iż to jest odpowiedni moment, aby psychicznie popchnąć chłopaka do bardziej agresywnych ataków.

W pewnej części jego umysłu coś się zagotowało. W momencie ciosu, Lavender zniknęła mu z pola widzenia, ale pojawiła się zupełnie gdzieś indziej. Zignorował to zjawisko – musiał. To był stały element, jak upierdliwa mucha, którą należało odgonić i gdyby nie przyzwyczajenie, pewnie spanikowałby jak robił to kiedyś. Wpadła mu do głowy myśl, że największą zmorą świata są niespełnione obietnice. Pomyślał o barszczu w butelce, o koniach i wodzie z kranu, która mieszała się z dźwiękiem bicia jego serca. Nie umiał połączyć faktów i jednocześnie nie potrafił ich podzielić. Znów pojawił się nóż, który kroił mu skórę. To nie był dobry dzień dla Joe. Hipnanogi szybko zniknęły, tak samo jak się pojawiły i na jego szczęście usłyszał, co jeszcze do niego mówiła dziewczyna.
    – Fory? – prychnął, mrużąc oczy – Nic podobnego, mała chwiejność moich emocji nie może mnie doprowadzić do załamania. Sprawdzałem cię.
    Nie musiał się oszukiwać, wiedział że w zwykłej walce jest słabszy, nie ten sam poziom doświadczenia i gdzieś skrywana niepewność dała o sobie znać. Nie trafił, trochę się nawet zachwiał, jakby cios miał go powstrzymać przed upadkiem. Ale szybko podskoczył, rozstawił szeroko nogi i naprężył mięśnie. To był dobry unik z jej strony. Przekręcił głowę w akcie podziwu i nastroszył się, jakby miał zamiar urosnąć. Skoro tego chciała... Znów znalazł się obok, zaczął z lewej, zmieniając taktykę i sprawdzając jak dzięki temu będzie nieprzewidywalny.
    – Tylko uciekasz? – powiedział przy tym. Nie tylko czuł się sprowokowany atakować, ona była mu dłużna wyraźną odpowiedź.