Whoopie otworzył drzwi do sali, wykrzywił kącik ust w nikłym uśmiechu, zrobił pierwszy krok i zaprosił Archiego do środka. Nie bawił się w ceregiele uprzejmości i bez zbędnego słowa wpisał hasło do  konsoli, która mogła zaprowadzić ucznia, gdzie tylko Whoopie zechciał. A miał ochotę dziś poszaleć. Nie krył zadowolenia i tęsknoty za tym sprzętem, który pogładził z czułością i energicznie przetarł z kurzy. Na ekranie zobaczył menu i zamanewrował palcem jak dyrygent, który znał swoją orkiestrę i jakby nie jeden koncert już zagrali razem. Rozmarzył się przy wyborze treningu na tyle, że prawie zapomniał o swoim gościu. Odwrócił się odchrząknął.
– Przygotuj się do walki.
Archie miał za zadanie założyć niewyszukany w stylu szary kombinezon z czujnikami ruchu i regulowane słuchawki. Jeżeli chodziło o wybór broni – miał tak szerokie pole do popisu, że Whoopie długo zastanawiał się czy dać mu aż tyle opcji. Jeżeli Archnie chciał broń białą, przygotowany był imitujący szablę bezprzewodowy kontroler, który Whoopie pieszczotliwie nazywał patykiem i kontroler – pistolet. Tyle wspaniałości czekało, tylko by po nie sięgnąć. Co wybierze Archie, na co się zdecyduje, czy zajmie mu to dużo czasu i czy ta decyzja zmieni jego życie? Na te pytania znał odpowiedź tylko on.
– Szoruj na arenę, jak tylko wybierzesz – nakazał i odwrócił się w stronę oprogramowania. W tle zabrzmiały kontrolne sygnały, pojawiły się pierwsze holograficzne tła, które glitchowały się co jakiś czas i renderowały z każdą chwilą klarując do czystej łąki z niewielkimi wzniesieniami w tle.
– Masz jakieś życzenia? Las, łąka? A może romantyczny spacer po plaży? Albo wiem! Psychiatryk, psychiatryki są fajne.

Nudne życie w ośrodku, powoli go nurzylo, chciał poczuć coś co podniesie jego adrenalinę czy poziom stresu na wyższy poziom. Gdzie mógł doswiadczyc tego lepiej i bezpieczniej jak nie w sali VR.
Gdy usłyszał od Whoopiego on niezwykłej przygodzie w wirtualnym świecie, nie wahał się ani chwili. Poszedł za nim do sali i bedac pod wrażeniem ogarnięcia tego sprzętu, przez czarnoskórego kolegę, zabrał się bez słowa do ubierania super kombinezonu bojowego. Rozejrzał się po broniach i wybrał patyk.
- Wezmę patyk, czy on w wirtualnej rzeczywistości zmieni się w broń jaka sobie zażyczę? Jeśli tak to poprosiłbym katanę.
Stojąc z patykiem w ręku, czekał na odpowiedź programisty i na dalsze instrukcje co z nim robić. Przez moment zastanawial się jaki krajobraz do batalii były najlepszy i po chwili wybrał.
- Niech będzie sad jabłoni.
Stanal wyciągając broń przed siebie jak rasowy samuraj. Czekał na rozwój akcji, był ciekawy co przygotował dla niego Whoopii.

Zgodnie z życzeniem patyk z holograficznym niedopracowaniem zmienił się w lśniącą katanę. Ten stan technologii nie mógł zagwarantować nic więcej i należało po prostu przymknąć oko, spiąć poślady i dać się ponieść bardziej wyobraźni, niż uniesieniu wizualnemu. Whoopie chwilę wpisywał komendy i dopracowywał szczegóły. Renderowanie zajęło trochę czasu, podczas gdy już pojawiały się realistyczne dźwięki ptaków, szum natury i pierwsze cienie. Wszystko wyglądało w miarę naturalnie, nieco rozmazane na brzegach obiektów, ale niespostrzegawczy mogli poczuć się jak w prawdziwym sadzie. Do pełnego szczęścia brakło zapachów i dotyku, ale te nie pojawiły się, na szczęście, bądź też nie.
    Archie znalazł się akurat w miejscu, gdzie wyrastało drzewo, wiec mógł mieć wrażenie, że sam stał się drzewem i ma na głowie koronę z liści. Tuż obok zaczęły pojawiać się kolejne jabłonie, które akurat pokrywały się różowymi kwiatami. Whoopie ustawił porę na wiosnę.
    I pojawił się także on. Pierwszy szarak tuż za pierwszą jabłonią po lewej stronie. Szara skóra kontrastowała z przepiękną zielenią wokół, a charczenie popsuło całe dotychczasowe słuchowisko. Nie dość szybki, bo najwyraźniej nie zarejestrował swoimi holograficznymi zmysłami człowieka na horyzoncie. Widocznie Archie scalający się z konarem zdobył niechcący nieco przewagi.

Archie był trochę zaskoczony i trochę nie zaskoczony. Jakość obrazu może nie rozwalała jego zmysłów i wiedział że to symulacja, ale mimo wszystko było to nadal lepsze od szaroburych ścian ośrodka.
Postarał się wczuc w rolę wojownika i powoli zbliżał się przy konarach do celu swojej misji, tak aby nie był słyszalny dla wroga. Wiedział iż nie jest mistrzem sztuk walki bronią białą, w takich chwilach przydałaby się Nina, rozumiał jednak jak logicznie to rozwiązać i gdy był wystarczająco blisko rzucił mieczem w jakieś drzewo, by zrobić hałas w innym miejscu niz sam się znajdował i gdy szarak się zainteresował mieczem podszedł go od tyłu i skręcił mu kark.
Jeśli się udało podniósł miecz i czekał na dalsze wyzwania.

Szarak od razu zainteresował się dźwiękiem spadającego przedmiotu. Podbiegł do katany zwinnie, pomimo wyglądu nie wskazującego, że tyle taki stwór potrafi. Będąc tak pochylonym zaczął się ślinić obficiej niż do tej pory. Jego łapa już prawie dotknęła broni, gdy nagle zatrzymał ją i lekko wyprostował. Zarejestrował zapach dobiegający zza pleców. Wyraźny, ludzki i bardzo apetyczny. Whoopie najwyraźniej włączył tryb powiewów wiatru, bo Archie poczuł powiew na skórze. Kierunek północny-wschód, okazał się dla Archego kierunkiem zdradzieckim.
    Gdy tylko chłopak dobiegł do szaraka, ten niespodziewanie odwrócił się i machnął siną ręką w jego ucho. Gdyby był to prawdziwy przeciwnik, na pewno by zabolało. Ale na więcej ataków szarak nie miał sił, albo był w ten sposób zaprogramowany, że zatrzymał się i czekał. Nad głową pojawił mu się pełen pasek z ilością zdrowia, po chwili jednak zniknął. Archie zabrał w tym czasie katanę.
    Wokół zrobiło się jeszcze wietrzniej, nieopodal spadła wielka gałąź, która swoim huknięciem o ziemię wzbudziła do lotu ptaki. Drzewo pod którym stał Archie i Szarak zaczęło groźnie drżeć. Cała sceneria zaczynała powoli przeobrażać się z dziennej, na zapowiedź zmierzchu, który nadciągał bardzo szybko.


wynik rzutu 1 + 1 (lmeo)

Tym razem nie pomógł mubten dziki spryt i inteligencja tasiemca. Szarak mimo że komputerowy, miał całkiem mocno wyczulone zmysły, jeśli naśladował to co prawdziwy to Stark ma nauczkę, niezależnie od inteligencji wroga, nie nalezy go lekceważyć.
Po otrzymaniu niezwykle niebolesnych obrażeń popatrzył w stronę czarnoskórego kolegi, który chyba włączył wyczulone zmysły szarakowi, ale nikt nie mówił że będzie łatwo.
Podniosl miecz z ziemi, a wszystko wokół zaczęło zmie kac się na mroczny krwisty klimat tak jakby księżyc miał zaraz się pojawić i być zalany krwią.
Wyciszył maksymalnie swój organizm, wziął głęboki oddech, wysunął miecz przed siebie i ustawił w pozycji z mieczem nad głową, jak samuraj. Widział to gdzieś na rysunkach, bardzo interesowal się kultura Japonii. Dodatkowo czasami podglądał Nine jak robi różne pozy na treningach.
Stojąc w takiej pozycji czekał na ruch szaraka i gdy ten się ruszy żeby zaatakować, postara się zrobić cięcie pod pachą, jeśli mu się uda, robi pirłeta i drugie poziome cięcie robi w głowę, ma nadzieję że się uda.